Usher en mijn eerste fotoshoot
Mijn wereld is klein; veel maak ik niet mee. Ik zoek niet zo gauw contact met andere mensen en Ik voel me een echte muurbloem. Gelukkig heb ik mijn gezin, en via hen maak ik nog wat mee.
Nu kwam vorig jaar de oproep voor fotomodellen met het Ushersyndroom om mee te doen aan een koffietafelboek met portretten van 40 Ushers. De opbrengst van de verkoop van het boek gaat naar Stichting Ushersyndroom. Die oproep deed iets bij mij, er kriebelde iets. Met die fotoshoot zou ik een stukje van mijn wereld kunnen laten zien, kunnen delen met de buitenwereld. Ik voelde dat ik moest reageren.
Voor mij als muurbloem was de stap om mij aan te melden een flinke uitdaging. Ik trok mijn stoute schoenen aan en stuurde een mailtje. Een paar dagen later kreeg ik het nieuws dat ik gekoppeld was aan fotograaf Merlijn. Ik mocht nadenken hoe ik mijn fotoshoot invulling wilde geven.
Als eerste zag ik mezelf als Sneeuwwitje van de serie Once Upon A Time. Ik als een stoere prinses met een mooie jurk aan. Maar dat leek mij teveel gedoe.
Vervolgens dacht ik als locatie voor de fotoshoot aan de leukste taartenwinkel van Amsterdam, waar ik graag samen met mijn gezin van een taartje mag genieten. Alleen onze jongste zoon heeft het al eerder gepresteerd om mooie muurschilderingen te maken in een bagelwinkel, dus deze optie streepte ik ook weg.
Uiteindelijk besloot ik de fotoshoot gewoon thuis te doen, de plek waar ik me het veiligst voel en samen met mijn gezin. Dwars door de chaos van ons gezinsleven, met weinig zien en horen, geniet ik hier van de kleine lichtpuntjes in ons leven.
En toen was het zover! Wat was ik zenuwachtig. We hadden ons ook niet echt voorbereid. Ik had een taart willen bakken en kerstlichtjes op willen hangen. We haalden ’s morgens vroeg snel een taartje, leenden bloemen van de buren en kleedden de boel nog een beetje aan. De fotograaf kwam binnen en maakte foto’s van mij, te midden van mijn gezin, samen aan tafel.
Wat de fotoshoot met me deed, kan ik bijna niet vatten in woorden. Het was een vrolijk en tegelijkertijd ook een superemotioneel moment. Ik heb dit kunnen delen met mijn man en kinderen, waar ik veel van hou en supertrots op ben. De shoot vormt voor mij een herinnering, aan een moment dat voor mij te snel voorbij is gegaan. Een moment waarop ik voor even kon ontsnappen aan mijn realiteit, aan mijn eenzaamheid. Een herinnering als tegenwicht voor alle dagen in eenzaamheid, wanneer het leven van de mensen om mij heen gewoon doorgaat en ik thuis zit. Mijn eerste keer dat ik wist te ontsnappen.
Tamar Waldt
